Ο καιρός

Είν' ο καιρός σκέψη που σπάει μάτι που ξενυχτάει, είναι φωνή που κλαίει. Σαν συγγενής τρελός στη φυλακή σαν μια ντροπή, κάτι που καίει. Eίναι καιρός το σώμα αυτό που απορεί που αδυνατεί και δεν νικάει μες στο πηγάδι σαν κοιτάει τραβάει τον εαυτό του και ρωτάει, και ρωτάει: Ποιά μυστικά μας έμαθε η σιωπή; Ποιός τα πληρώνει αυτά; Ποιός μας κοιτά; Ποιανού τροφή τα λόγια μας αυτά; Ποιός μας κοιτά και δεν μιλά; Eίναι ο καιρός μακριά διαδρομή ανάγκη μια στιγμή και πόνος ξένος. Eίν' η χαρά στα μάτια ενός παιδιού το φως του φεγγαριού, το ναι του διπλανού. Παράθυρο ο καιρός, λάγνος Θεός κι εχθρός.

Time is - is a thought breaking, an eye open all night, it is voice weeping like a mad cousin in jail, like a shame, something burning Time is - is this here body astonished at losing its strength and not winning looking into the well it drags along its self and it's asking asking What secrets did silence teach us who is paying for them, who is looking at us whose food are these words of ours who is it, looking at us and not speaking Time is - is far to go, the need of one instant and the stranger pain it is joy in a child's eye, the light of the moon the neighbour saying yes time: a window, a lusting God, an enemy.