Το αγκάθι

	Πρωινά λαχανιασμένα rendez vous ματαιωμένα δρόμο παίρνεις δρόμο αφήνω κόμπο δένεις κόμπο λύνω στην ηλιοφεγγιά σε φτάνω στην αστροφεγγιά σε χάνω Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα ίσως ποτέ του δεν θα μάθει τι δρόμο ανοίγει ένα ψέμα τι μέλι κρύβει το αγκάθι Στου Απρίλη τις ταράτσες ονειροπαρμένες φάτσες σκάβουν στη σιωπή λαγούμι με τσιγάρο και με ρούμι σαν φαντάροι απολυμένοι που κανείς δε περιμένει Όποιος φοράει τη θλίψη στέμμα ίσως ποτέ του δεν θα μάθει τι δρόμο ανοίγει ένα βλέμμα τι μέλι κρύβει το αγκάθι Μόρτισσα καραμελάτη τσακιστή και μυρωδάτη με κερνάει σαν νυχτώνει του έρωτά της το αφιόνι κρύβει η νύχτα το μαχαίρι και μας παίρνει απ' το χέρι		Mornings out of breath cancelled dates you take the road I leave some way you tie a knot I untie one I reach you in the sunshine lose you in the moonlight Who wears grief like a crown may never ever learn the way one lie may open the honey that the thorn may hide On the terraces of April faces lost in dream digging sapping the silence with cigarettes and rum like soldiers sent down that no one is waiting for Who wears grief like a crown may never ever learn the way one glance may open the honey that the thorn may hide Out on the streets caramel-topped ragged and sweet-smelling she treats me, as night falls, to the plenty of her loving The night hides the knife and leads us by the hand