Αγιόκλημα

Εμύριζεν αγιόκλημα τη νύχταν το φιλί σου Μα εφύσησεν ο άνεμος τζι επήρες το μαζί σου Τον ουρανόν παρακαλώ να σ’ απολησμονήσω Μα με το φως το γαλανό φέρνει σε πάλε πίσω Σα δαχτυλίδιν που έχασεν την πέτραν του στο χώμα Μέραν τζιαι νύχταν πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα Είπες μου πως η αγάπη μας για πάντα έννα ζήσει Τζι η νύχτα υποσχέθηκεν να μεν το μαρτυρήσει Εκράτουν σε τζι εκράτας με τζι έτρεμα μέ σε χάσω Μα ο ήλιος του μεσομερκού ζητά να σε ξεχάσω Σα δαχτυλίδιν που έχασεν την πέτραν του στο χώμα Μέραν τζιαι νύχταν πεθυμώ της νιότης μου το χρώμα

Your kiss smelled of honeysuckle in the night but the wind blew and you took the smell away with you. I beg the sky to let me forget you but when its blue light comes, it brings you back again. Like a ring that lost its stone in the dirt day and night I long for the colours of my youth. You told me that our love would live for ever and the night promised not to tell on us. I held you, and you held me and I trembled with fear of losing you but the midday sun is asking me to forget you. Like a ring that lost its stone in the dirt day and night I long for the colours of my youth.