Τα παιδιά μες στην πλατεία

Πιάνω να ζωγραφίσω τα παιδιά μες στην πλατεία σα να 'ταν όπως πρώτα κι όπως θά 'θελα Mα όλα αλλάζουν και το χέρι μου αρπάζουν αλλάξανε τα χρώματα τα λόγια και τα στόματα. Tα μάτια μείναν ίδια στα φώτα στα παιχνίδια. Kάνω να ζωγραφίσω το φεγγάρι που γυρίζει ζεστό και σκονισμένο από ταξίδι μακρινό τα μάτια μου θολώνουν, κι ο αέρας π' αρμενίζει μου λέει τραγούδι ξένο, τραγούδι αλλοπαρμένο. Aμα δεν είναι όπως τα θες δεν έχεις λόγους κι αφορμές, δεν κάνεις βήμα. Oσα κοστίζουν μια δραχμή γι' άλλους κοστίζουν μια ζωή. Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα; Kάνω ν' αποφασίσω σκαλοπάτι να πατήσω θολές και σκονισμένες μνήμες μου ζωντανές. θεριά μου διψασμένα με κορμιά παραδεισένια το δρόμο σας κοιτάζω ξυπνάω κι ανατριχιάζω. Aμα δεν είναι όπως τα θες δεν έχεις λόγους κι αφορμές, δεν κάνεις βήμα. Oσα κοστίζουν μια δραχμή γι' άλλους κοστίζουν μια ζωή. Δεν είναι κρίμα; Δεν είναι κρίμα;

I'm setting out to paint the kids in the square like if they were like they were before and like I'd like them to be but everything is changing, they grab my hand, the colours changed, the words and the mouths the eyes have remained the same, in the lights, in the games I'm setting out to paint the moon coming back warm and dusty from a far journey my eyes grow dim and the wind blows me loose telling me a strange song, a song from somewhere else When things are not as you want them you have no reasons, no pretexts you take no step All those things that cost one drachma for others cost a lifetime isn't it a pity? isn't it a pity? I set out to make up my mind, to step onto the stairs dim and dusty, my living memories my thirsting monsters with paradise bodies I look at your way, wake up and shudder When things are not as you want them you have no reasons, no pretexts you take no step All those things that cost one drachma for others cost a lifetime isn't it a pity? isn't it a pity?