Το φιλαράκι

Στο τηλέφωνο φοβάμαι να σε πάρω να σου πω πόσο μόνη νιώθω στους διαδρόμους του μυαλού μου τώρα σε αναζητώ με μεγάλο πόθο Δεν τη βρίσκω την άκρη πουθενά και πες μου τι να κάνω έχω γεμίσει ασφυχτικά με καπνό το δωμάτιο ως απάνω και ο χρόνος μού γελάει σαν μωρό Πού να γείρω το κορμί μου όταν γυρνάω απ’ τα μπαρ κι απ’ τα ξενύχτια Πού να βρω ένα φιλαράκι να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια αφού κι εσύ έχεις εξαφανιστεί Μοιάζει η νύχτα μακριά σου να ’ναι ερεθιστική σαν την αμαρτία μα η μορφή σου δραπετεύει από κρυψώνα μυστική με χτυπά με βία Δεν τη βρίσκω την άκρη... Ούτε εσύ έχεις τη λύση να μου δώσεις που γυρεύω τη λύση που ζητάω μπλοκαρισμένος από χρόνια στα δικά σου τα γρανάζια που για μέρες τραγουδάω Δεν τη βρίσκω την άκρη...

I am scared to call you on the phone to tell you how lonely I am in the corridors of my mind I seek for you with great lust I cant find a way out nowhere and tell me what to do I have filled syffocatingly the room with smoke all the way up and time laughs at me like a baby where can I turn my body when I return from the bars and the sleepless nights where can I find a friend to tell me that he really loves me since you have disappeared The night far from you seems to be stimulating like a sin but your figure escapes from a secret hideout beats me hard I cant find my way out.... Not even you have the solution that I am looking for the solution that I ask for blocked since years in your bevel gear that I sing for days I cant find my way out......